วัดสระเกศราชวรมหาวิหาร เป็นวัดในพระพุทธศาสนา ในเขตป้อมปราบศัตรูพ่ายกรุงเทพมหานครประเทศไทย

วัดสระเกศราชวรมหาวิหาร (Wat Saket)

วัดแห่งนี้มีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาเรียกว่าวัดสะแก (วัดสะแก) เมื่อกรุงเทพมหานครเป็นเมืองหลวงรัชกาลที่ 1 (พ.ศ. 1737–1809)

ได้บูรณะวัดและพระราชทานนามปัจจุบัน ชื่อของมันแปลโดยประมาณว่า “สระผม” เนื่องจากเชื่อกันว่าระหว่างทางกษัตริย์กลับมาจากสงคราม เขาแวะมาอาบน้ำสระผมที่นี่ก่อนเข้าตัวเมืองชั้นใน

หลานชายของรัชกาลที่ 1 ในรัชกาลที่ 3 (พ.ศ. 2331-2481) ตัดสินใจสร้างเจดีย์ขนาดใหญ่ภายในวัดสระเกศ

แต่เจดีย์ได้พังลงระหว่างการก่อสร้างเนื่องจากดินอ่อนของกรุงเทพมหานครไม่สามารถรับน้ำหนักได้ ในอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้าโครงสร้างโคลนและอิฐที่ถูกทิ้งร้างได้กลายมาเป็นเนินเขาตามธรรมชาติและมีวัชพืชขึ้นรก ชาวบ้านเรียกว่าภูเขาทอง (หรือ) ราวกับว่าเป็นลักษณะทางธรรมชาติ

สมัยรัชกาลที่ 4 เริ่มก่อสร้างเจดีย์องค์เล็กบนเนินเขา สร้างเสร็จในช่วงต้นรัชกาลพระราชโอรสพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ. 2396-2553)

มีการอัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุมาจากศรีลังกาและบรรจุไว้ในเจดีย์ มีการเพิ่มกำแพงคอนกรีตโดยรอบในช่วงทศวรรษที่ 1940 เพื่อหยุดการกัดเซาะเนินเขา วัดสระเกศที่ทันสมัยสร้างขึ้นในต้นศตวรรษที่ 20 ด้วยหินอ่อนคาร์รารา

มีการจัดงานประเพณีประจำปีที่วัดสระเกศทุกเดือนพฤศจิกายนโดยจะมีการแห่เทียนพรรษาขึ้นภูเขาทองไปยังเจดีย์ พร้อมด้วยจีวรยาวสีแดงพันรอบเจดีย์คล้ายกับ “แห่ผ้าขึ้นธาตุ” ) งานประเพณีวัดพระมหาธาตุจังหวัดนครศรีธรรมราช

ผู้ศรัทธาเขียนชื่อและชื่อของสมาชิกในครอบครัวลงบนเสื้อคลุมและตั้งจิตอธิษฐานซึ่งเชื่อว่าจะสำเร็จตามคำอธิษฐาน เทศกาลนี้มีมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5

ในช่วงเวลาเดียวกันจะมีการจัดงานลอยกระทงที่วัดพร้อมกับการแสดงประหลาดเช่นผีกระสือ (“ลอยหัวผีผู้หญิงที่มีอวัยวะภายในเรืองแสงห้อยอยู่ด้านล่างคนสองหัว, เมียงู , หรือเกมส์สนุก ๆ สาวน้อยตกน้ำ สาวน้อยตกน้ำ ฯลฯ

เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่คนกรุงเทพฯมาตั้งแต่อดีตนอกจากนี้ที่ชุมชนป้อมมหากาฬซึ่งอยู่ใกล้เคียงก็เป็นศูนย์กลางของร้านดอกไม้ไฟ แต่หลังจากการรื้อถอนป้อมและชุมชนการค้าดอกไม้ไฟก็ถูกห้ามตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ปัจจุบันภูเขาทองเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมของกรุงเทพฯและกลายเป็นสัญลักษณ์ของเมือง

ในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น (ระหว่างรัชกาลที่ 1 ถึงรัชกาลที่ 5) วัดสระเกศมักใช้เป็นสถานที่เผาศพภายในกำแพงเมือง เนื่องจากตั้งอยู่นอกกำแพงเมืองชาวสยามในสมัยนั้นจึงมีประเพณีที่จะไม่เผาศพคนตายภายในกำแพงเมืองเพราะเชื่อว่าจะก่อเหตุ ศพของคนตายจะถูกเคลื่อนย้ายจากประตูทิศตะวันตกที่เรียกว่า “ประตูผี” (ประตูผี, “ประตูผี” ต่อมาบริเวณสำราญราษฎร์)

ในปี พ.ศ. 2363 ตรงกับรัชสมัยของรัชกาลที่ 2 (พ.ศ. 2352-2444) อหิวาตกโรคแพร่ระบาดจากปีนังถึงกรุงเทพฯทำให้มีผู้เสียชีวิตในเมืองหลวงมากกว่า 30,000 คน

วัดสระเกศกลายเป็นสถานที่รับศพจำนวนมากที่ถูกเคลื่อนย้ายในทุกๆวันรวมทั้งวัดสังเวชในบางลำพูและวัดเชิงเลนในสำเพ็ง เนื่องจากมีผู้เสียชีวิตจำนวนมากทางวัดจึงไม่สามารถเผาศพ

ได้ทุกศพจึงทิ้งศพไว้บางส่วนในบริเวณที่โล่งของวัดซึ่งมีนกแร้งเข้ามากัดกินศพเหล่านั้น โรคติดต่อแพร่ระบาดทุกฤดูแล้งในสยามจนถึงต้นรัชกาลที่ 5 วัดแห่งนี้ได้กลายเป็นแหล่งอาหารหลักสำหรับแร้ง รุนแรงที่สุดในปี พ.ศ. 2383 ในสมัยรัชกาลที่ 3 เมื่อมีผู้เสียชีวิต 1 ใน 10 คนในสยามและพื้นที่โดยรอบ การแพร่กระจายของโรคครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นในปี 2424 ในเวลานั้นมีผู้เสียชีวิตมากถึงหลายร้อยคนในแต่ละวัน

เหตุการณ์ที่น่าสลดใจเหล่านี้อยู่ในความทรงจำของชาวสยามร่วมสมัยจนมีคำกล่าวว่า “แร้งวัดสระเกศ” (แร้งวัดสระเกศ “แร้งวัดสระเกศ”) คู่กับ “เปรตวัดสุทัศน์”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

วัด คลิก วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร

โดย sagame66

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =